Ata hevur tað strævið í skúlanum. hon verður hildin uttanfyri alt og noyðist tí at tosa við ein, ið ikki finst
Ata eigur ongan veruligan pápa. Men hon eigur ein fantasipápa – Tyngdlyftaran. Ata er glað, at Tyngdlyftarin er pápi hennara, tí í skúlanum sleppur hon ikki at vera saman við hinum gentunum, tá tær hoppa band. Tær happa hana, og lærarinnan er heldur ikki ov fitt við hana. Men ein dagin kemur Kemira í flokkin, og Ata finnur útav, hvussu gott tað er, at hava eina veruliga vinkonu.