Bókin nemur við nógv viðkomandi evni, so sum at vaksa upp við sálarsjúkum foreldri, at vera fosturbarn og einsemi.
Fía er fosturbarn. Mamman er ov sjúk at búgva heima. Fía hugsar, at einki í lívinum varir, hon fer ongantíð at hoyra til í látrinum og prátinum í fosturfamiljuni. Men so fer Fía á máliskeið, hon vil læra at skapa okkurt vakurt. Og við eitt varnast hon, at hon hevur nógv at gleða seg til.